در آرزوی وصال

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان که این گدا هم برسد به آرزویی

انتظار ماندن در آرزوی وصال است.انتظار پر کشیدن به سوی میعاد است که در آنجا به روی از راه رسیدگان در می گشایند.انتظار لحظه ناب تطهیر است.مهلتی برای عشق ورزیدن و خلوص است که گاه تلخ مینماید در تحمل فراق و گاه شیرین است به سودای لقاء.انتظار داغی است که بر سینه عشاق میزنند تا آن هنگام که سفیران دوست می آیند و شایستگان دیدار را با خود می برند.

آنان که این داغ بر سینه ندارند بمانند و نیایند.انتظار گاهی زود به پایان می رسد و تنها در آمدنی و رفتنی خلاصه می گردد و گاه طولانی است؛در حکم کوره ای گداخته که جانها را به آبدیدگی آهن تفتیده بدل می سازد.اما انتظار طولانی هم سرانجام روزی به پایان می رسد اگر واقعا منتظر باشیم......

و وصال ؛فرجام این انتظار است؛همان نسیم بهاریست که لاله ها را به شکفتن وا می دارد .

شهری است که به پاداش آن همه صبر،درجان تشنه ی منتظری می ریزند.

روز و شب اندر نمازم تا که رخسارت ببینم

یا به رازم در کلیسا روی مهتابت ببینم

همچو مجنون سر نهم اندر بیابان تا که لیلی

لعل خونی،چشم هستی،روی چون ماهت ببینم

هر کجا نظر فکندم،هر کجایی سر کشیدم

مست هر میخانه گشتم روی شادابت ندیدم

کم شود مهر از دل هر کس نبیند روی یار

مهر من افزون بگردد گرچه در خوابت ببینم